Mijn buik zegt: ik kan het niet!
Geplaatst door
Een prachtig meisje van 11 jaar is bij mij in de praktijk. Ze heeft o.a. last van buik- en hoofdpijn. Haar moeder vertelt me dat ze denkt dat de hoofd- en buikpijn spanning gerelateerd is. “maar, ik voel het écht…” vult het meisje aan.
Tijdens de sessie vertelt ze me over haar wat ze lastig vindt. “Op school is het druk en kan ik me lastig concentreren. Zoals vanmorgen. Ik moest een toets van rekenen maken. Maar ik kan dat niet. Ik krijg meteen al buikpijn”. Samen onderzoeken we gevoelens en gedachten die zij tegenkomt. Gedachten als ‘Straks moet ik de toets overdoen, dan kom ik op het voortgezet onderwijs ook niet op het niveau waar ik wil, dan moet ik extra hulp hebben’ etc. Alle gedachten gaan we onderzoeken. Verstandelijk begrijpt dit meisje goed dat de gedachte dat ze een toets over zou moeten doen niet reëel is. Dit is immers nog niet voorgekomen. Maar het meisje wat naast haar zit moet wel vaak een toets overdoen en ook wordt er in de klas wel gesproken over inzet en wat de gevolgen zijn voor het vervolgonderwijs. Deze spanning betrekt zij op zichzelf. Het maakt de al aanwezige spanning in haar buik alleen maar groter. Vervolgens gaan we samen de diepte in, we gaan het dialoog aan met de buik en het hoofd.
Praten met je buik
Wat wil die buik vertellen? Wanneer heb je dit gevoel eerder gevoeld? Kun je de situatie nog voor je halen? Onder de indruk van haar snelle antwoorden vertelt ze me dat ze een jaar of 7 is. Ze zit aan een tafeltje in groep 3 zo denkt ze. “Ik reken, ik probeer het. Maar ik heb een grote FOUT gemaakt. Ik zie wat ik verkeerd gedaan heb. Het is niet goed. Ik heb een FOUT gemaakt. Rekenen kan ik niet.” Vertelt ze me. De ervaring heeft een vervelend gevoel opgeleverd en is toen ook meteen vastgezet met de gedachte: ‘Ik kan het niet!’ Later komen we nog bij een ervaring in groep 6. Ze vertelt, “toen was dat gevoel er weer. De juf had door dat ik maar wat invulde bij rekenen en niet echt aan het rekenen was. Het voelde betrapt en ik vond het heel erg. Maar ik kan nu eenmaal niet rekenen”.
Ruimte maken
De overtuiging van het niet kunnen rekenen is met deze ervaringen sterk gevoed. Samen hebben we met korte maar krachtige oefeningen gedachten en gevoel losgemaakt van elkaar. Daarvoor was het wel nodig dat het kleine meisje van 7 liefdevolle aandacht kreeg en gerustgesteld werd door de grote van 11. “De kleine ik was bang”, ontdekt dit meisje. “En de buik wil haar alleen maar beschermen, iedere keer met een toets komt dat gevoel”. Na o.a. aandacht geven aan deze kleine ik en het gevoel, en na opruimen in het lijf middels de oefening ‘de stofzuiger’ kan ze afscheid nemen van de beperkende gedachten in het hoofd. Buik en hoofd werkten zeer nauw met elkaar samen. Maar het was daardoor ook lastig om niet helpende gedachten te laten verdwijnen. Na het loskoppelen lukt dit wél. Om vervolgens nog de niet helpende gedachten te vervangen voor juist sterkende en stimulerende gedachten. Deze verankeren we uiteraard goed. Het gevoel krijgt een andere behandeling.
Middels ademhalingsoefeningen leren we de buik dat het gevoel OK is. Ze leert er naar toe ademen en middels de krachtige gedachten voelt de buik, het is goed. Wanneer ze nu een toets krijgt, herkent ze het gevoel en reageert anders naar zichzelf. Ze schiet niet meer op slot.
