Op eigen Benen!
Geplaatst door
Op eigen Benen!
Stap voor stap…
Daar gaat ze, beentjes staan ver uit elkaar, wiebelend gaat haar pamperkontje heen en weer, handjes vooruit, stap, stap…en veilig laat zij zich vallen in mijn armen… haar eerste echte losse stapjes zijn gezet!
Ik geef haar een grote knuffel, juich en klap. Wat een grote glimlach. Ze herhaalt haar zojuist vertoonde kunstje nog een keer, en nog een keer, en nog een keer…iedere keer met hetzelfde enthousiasme!
Ik slik, poeh…dit is de derde keer dat ik dit meemaak maar wat een mijlpaal is het weer. Van een klein, afhankelijk hummeltje in je armen naar net een jaartje verder en dan op eigen benen staan. Het zojuist vertoonde kunstje herhaalt zich in de dagen erna nog vele malen. Onze dochter wordt er zo moe van dat ze op een gegeven moment al omvalt voordat ze omhoog is. Wat een doorzettingsvermogen…wat een kracht! En dan die blik, een schuin hoofdje en haar grote glimlach naar ons omdat ze steeds weer datzelfde enthousiasme van klappen en juichen van ons verwacht.
En terecht… want wat raken we hier al weer snel aangewend. Je hebt maar net weer een megastap ondernomen en we raken al minder enthousiast. Rare wezens zijn wij mensen eigenlijk. Moeite om het oude los te laten, de volgende stap te nemen, en dan eenmaal genomen, doen we er niet meer bijzonder over, we gaan weer door…
Als mama vind ik het best moeilijk hoe snel de ontwikkeling van onze kinderen gaat. Wonderlijk vind ik het en fantastisch trots ben ik natuurlijk, maar iedere keer neem ik ook weer afscheid. Afscheid van een fase, een tijd die nooit meer terug komt. Een beleving wat een moment later een herinnering is geworden…
Hoe mooi is het om een kleintje te zien die hier allemaal nog niet over nadenkt. Die zich ontwikkelt omdat dat de bedoeling is. Onze natuur, ontwikkelen stap voor stap, in beweging zijn.
Wij volwassenen denken er wel over na. Het nemen van stapjes. De stappen die we willen nemen, die we plannen te nemen en de vele stappen die we uiteindelijk toch maar niet nemen.
Juist omdat we er over nadenken: Hoe? En waar naartoe..? Welke richting? Wat heb ik daarbij nodig?
Ik denk aan mijn 1 jarige die helemaal niet weet waar ze naartoe gaat. Ze is ook niet onderweg. Ze stapt. Voetje voor voetje. Omdat. Ze is in beweging. Ze is in ontwikkeling. Ze komt omhoog, ze stapt, ze valt en komt weer op. Op háár eigen benen.
Dus blijf ik klappen en juichen. Voor alle 3 van onze kinderen, ik realiseer me tijdens dit schrijven dat ik dat misschien nog wel veel vaker wil doen. Ook al vind ik dat soms moeilijk. Omdat ze verder gaan en ik die handjes dan ook weer los moet laten.
Maar wie weet horen zij, als zij net zo groot zijn als ik nu ben, nog altijd het klappen en juichen van hun mama in gedachten. En vinden ze daar de nodige aanmoediging om iedere, soms moeilijke, maar dappere stap op hun eigen pad te blijven zetten.
