Waar jij een patroon doorziet, breek jij een ketting. Voor jezelf. Voor je kind.
Geplaatst door
Het trauma zien is de eerste heling
Waarom erkennen belangrijker is dan oplossen – en hoe je hiermee ruimte maakt in jezelf én je gezin.
Het verhaal van Jasper (41)
Jasper heeft een zoon van 8. Slim, gevoelig, snel overprikkeld. Op school gaat het prima, maar thuis komt de spanning eruit: woede-uitbarstingen, driftbuien, dichtslaan. Jasper merkt dat hij vaak reageert met strengheid — schreeuwen, dreigen, de controle willen pakken.
Hij vertelt mij: Ik hoor mijzelf dan zeggen:
“Wat is er met jou?! Doe nou gewoon normaal!”
En ik schrik zelf van deze woorden. Wat tja, wat is ‘normaal’ dan?
En ook: Die zin… die ken ik. Dat zei mijn vader ook altijd tegen mij.
Het besef komt binnen als een golf. Vanuit de opstelling die we doen, vraag ik hem te kijken naar het jongetje dat hij ooit was. Het gevoel dat daarbij hoort wanneer zo’n zin wordt geschreeuwd door je vader: overprikkeld, gevoelig, niet begrepen.
Jasper realiseert zich dat hij zelf iets mist — niet bij zijn kind, maar in zijn eigen binnenwereld.
En dát moment… dat is het begin van heling.
Niet perse het “betere gedrag”, maar het begint bij zien en vooral het voelen van het oude stuk. Het erkennen dat er iets speelt wat groter is dan het nu.
Trauma wil gezien worden
Trauma leeft niet alleen in herinneringen, maar in je zenuwstelsel. In hoe je ademt, hoe je reageert, hoe je lichaam zich aanspant.
En zolang het onbewust is, herhaal je het — zelfs met de beste intentie.
Ervaren, voelen is de eerste stap. Want wanneer je er echt (weer) mee kunt verbinden, met vooral de pijn en ook de behoefte daarachter, hoef je niet meer weg te drukken. Alsof je dit kindsdeel van jezelf voor het eerst écht ziet.
Waarom ‘zien’ genoeg kan zijn (voor nu)
Je hoeft niet alles te begrijpen of te ‘fixen’.
Soms is het al helend om te zeggen:
- “Er is iets wat niet van mij is.”
- “Ik voel iets ouds, iets groters.”
- “Dit is niet mijn kind dat mij triggert, maar een oud stuk in mij.”
Dat geeft ruimte. Voor jou, en voor je kind.
Reflectie-oefening: Je trigger als poort
- Denk terug aan een moment waarop je ‘explodeerde’ of ‘bevroor’ als ouder.
- Schrijf zonder filter: Wat voelde ik? Waar in mijn lijf? Welke zin kwam in me op?
- Vraag jezelf: Herken ik dit van een eerder moment in mijn leven? Als kind? Waar sta ik op dat moment? En met wie?
Sta toe dat herinneringen opkomen. Ervaar wat er te ervaren is in het lichaam.
Je hoeft ze niet meteen te verwerken. Alleen maar erkennen dat ze er zijn.
En je kind? Die voelt jouw zachtheid
Wanneer jij een oud stuk in jezelf erkent, hoeft je kind het niet meer te dragen of te spiegelen.
Je kind voelt: Er is ruimte. Er is veiligheid. Mijn vader/ moeder is bij zichzelf.
Dat is misschien wel het mooiste wat je kunt doorgeven.
Tot slot
Heling begint niet bij perfect ouderschap.
Het begint bij het stil durven staan. Bij het toestaan van de waarheid van je binnenwereld.
Verbinden is helen.
En elke keer dat jij voelt en echt toelaat, verbinding maakt, maak je ruimte. Voor jezelf. Voor je kind. Voor de generaties die komen.
