Je kind als spiegel
Geplaatst door
Wat gedrag jou wil vertellen – en hoe je kunt luisteren met je hart in plaats van met je hoofd.
Het verhaal van Lotte (34)
Lotte’s dochter, Mila, is 5 jaar. Slim, gevoelig, vol energie. Maar ook: intens. Ze wil altijd in contact zijn, raakt overstuur als mama even wegloopt, en is niet te troosten als iets niet lukt.
Lotte merkt dat ze snel overspoeld raakt.
“Ik voel me leeggezogen. Alsof ik mezelf helemaal moet wegcijferen om haar maar rustig te houden.”
Ze zoekt oplossingen: duidelijke grenzen, rustige stem, meer quality time. Maar diep vanbinnen voelt ze ook… frustratie. En verdriet.
Tijdens onze eerste sessie vertelt zij mij:
“Ze klampt zich aan me vast. En ik… ik wil me gewoon losrukken. Even ademhalen. Even bestaan zonder die constante behoefte van haar.”
Ik laat haar stil staan bij deze woorden, o.a. door de zinnen een paar keer te herhalen en de gevoelsbeleving daarbij.
En ineens is daar het beeld:
Lotte als klein meisje. Alleen op haar kamer. Niet huilen, want dat hielp toch niet. Niemand kwam.
Lotte beseft: “En nu heb ik een kind dat alles voelt, alles uit – en ik weet niet wat ik ermee moet. Omdat ík dat vroeger niet kon.”
Dat is het moment waarop Lotte begrijpt: Mila is niet te veel. Ze is een spiegel. Van alles wat bij Lotte diep verstopt zit.
Kinderen gedragen zich niet ‘lastig’ – ze wijzen de weg
Je kind is niet je tegenstander.
Je kind is je spiegel.
Niet om je te irriteren of te confronteren, maar om iets zichtbaar te maken wat in jou aandacht nodig heeft.
- Een kind dat hard schreeuwt → triggert je onderdrukte boosheid vanuit de wens gehoord te worden
- Een kind dat steeds bevestiging zoekt → raakt jouw oude verlangen om gezien te worden
- Een kind dat grenzen overschrijdt → spiegelt jouw moeite om grenzen te voelen of te stellen
Spiegelen is geen “opvoedterm”. Het is een uitnodiging.
Maar waarom voelt het dan zó intens?
Omdat het niet alleen over nu gaat.
Een spiegel raakt aan jouw eigen binnenwereld, vaak aan delen die je zelf nog niet durft te voelen.
En dát maakt het zwaar. Niet het gedrag van je kind — maar de laag die het bij jou raakt.
Reflectie: Wat raakt je écht?
Denk terug aan een moment waarop je kind jou diep raakte. Niet alleen irriteerde, maar emotioneel raakte.
Beantwoord deze vragen, zonder oordeel:
- Wat gebeurde er precies?
- Wat voelde ik toen? (lichamelijk + emotioneel)
- Waar ken ik dit gevoel van? Wanneer eerder in mijn leven voelde ik dit?
- Wat zou ik dat jongere deel van mezelf nu willen geven?
Laat het even liggen. Herlees het later.
Dit is hoe heling begint: door contact te maken met dat wat je ooit moest wegstoppen.
En je kind? Die voelt dat jij bij jezelf bent
Zodra jij een spiegel herkent als een innerlijke beweging in jou, hoef je niet meer in de strijd te schieten.
Je kunt ademen. Aanwezig zijn. Mild reageren.
En je kind?
Die voelt: Mijn ouder is aanwezig. Niet perfect, maar echt.
En dat geeft veiligheid. Niet omdat alles goed gaat, maar omdat jij er bént.
Tot slot
Kinderen zijn niet de oorzaak van onze pijnstukken.
Ze zijn de sleutel.
Ze wijzen feilloos naar de plekken waar nog liefde, aandacht en ruimte nodig is. Niet omdat ze jou willen “leren” – maar omdat ze jou uitnodigen tot thuiskomen. In jezelf.
Je kind als spiegel
Een kind dat jou raakt, wil geen oplossing. Het wil verbinding.
Verbinding met jou — en met het deel in jou dat ooit vergeten werd.
