Alles onder een vergrootglas…
Geplaatst door
‘Tegenwoordig wordt natuurlijk alles onder een vergrootglas
gelegd…’
Een uitspraak die ik laatst, zeker niet voor het eerst,
hoorde.
Misschien klopt dit. Misschien zijn wij als volwassenen
teveel gefocust op dat wat er niet ‘goed’ gaat in onze ogen. In ónze ogen dus…
Zijn het wel de kinderen?
In een tijd waar we overal een oplossing voor lijken te
hebben lijken heel wat kinderen ‘vast’ te lopen.
Kunnen niet meekomen binnen een schoolsysteem, leren ‘anders’
en voelen zich angstig, onbegrepen of alleen.
We bieden oplossingen in de vorm van onderzoeken, namen voor
aandoeningen, medicatie en therapie.
En toch lijkt het alsof het niet voldoende is. Eigenlijk
begint het daar pas.
Wellicht is het tijd dat we anders gaan kijken.
Dat we gaan voelen in plaats van denken.
We kunnen denken en praten óver een oplossing. Over het
kind. Maar wat het kind echt voelt, daar hebben wij volwassenen vaak geen idee
van.
Niet altijd omdat wij ons er niet in het kind kunnen of
willen verplaatsen.
Maar… de manier die het meest dichtbij ligt is te vinden in
onszelf.
En dat blijkt voor veel mensen (in het denken) een lastig
aanneembaar gegeven.
Onze kinderen voelen heel veel.
En daar hebben wij oplossingen voor die vanuit het denken voortkomen. Het sluit niet aan. Het brengt geen verbinding.
Verbinding is waar kinderen naar verlangen.
Kinderen willen zich verbonden voelen. Geborgen. Veilig. Eerst
voelen dat je er BENT. In tegenstelling tot het volwassen: ik denk dus ik
besta.
Volwassenen lijken zelfs zo zijn gericht op het denken, dat
voelen soms zelfs als bedreigend ervaren wordt. Ons bestaan is ingericht op
gedachten en verwachtingen. Ooit waren ook wij zo’n super gevoelswezen, maar tja
wat kon je daarmee wanneer je daar weinig erkenning of ruimte in kreeg.
Wij hebben van daaruit de gedachte aangenomen dat wat jij
voelt niet belangrijk is. We hebben er gedachten aan vast gekoppeld. En juist
die gedachten laten wij de boventoon voeren. Wij dénken ons bestaat te danken
aan welke ideeën we hebben over het leven, wat we doen, wat we verdienen en
zelfs hoe ‘goed’ onze kinderen het doen.
Wellicht geven onze kinderen feilloos weer hoe het staat met
de verbinding tot onszelf? Dat wat wij voelen, durven toelaten, waarnemen, omdat
je durft te ZIJN?
Tja, wat is dat vergrootglas?
Hoe we omgaan met de zorgen die we hebben? Oplossing bedenken, oefenen, wondermiddel en weg? Een gevoel wegdrukken met een gedachte?
Of biedt voelen een mogelijkheid…
Voelen dat de lading rondom de zorg die je hebt óók van jou
als ouder is. Dat je kind mogelijk reageert op dat wat voelbaar is in het
systeem. Dat het niet gek, raar, of wat dan ook is maar juist dát eens onder
een vergrootglas mag. Wat gebeurt daar van binnen en wat is daar de oorsprong
van? Wat mag er gevoeld worden aan opgebouwde lading? Dat vervolgens ruimte kan
krijgen en je hele denken niet meer zo zijn of haar best hoeft te doen om dat
voelen als ondergeschikt te behandelen. Als voelen niet meer bedreigend voelt
en er gewoon mag zijn…
Hoeveel ruimte zou dit geven?
Het maakt het misschien niet in de eerste plaats makkelijker
wanneer je een uitdaging met je kind beleeft. Maar voelen gaat jullie wel
helpen. In gevoel vind jij je kind. Jezelf.
Beleef jij op dit moment een uitdaging in het gezin? Laat je op weg helpen met het gratis ebook of neem contact met mij op over de mogelijkheden van coaching!
