Altijd maar je best doen
Geplaatst door
Ouders die bij mij aan tafel schuiven in de praktijk zijn stuk voor stuk super harde werkers. Ze vertellen mij hoe graag zij hun kind zouden willen helpen en wat zij daar allemaal al voor gedaan hebben. Echt, alleen al van die opsomming zou je de indruk krijgen dat het om een heel mensenleven gaat, echter deze mensen hebben dit allemaal al gedaan in slechts één of twee jaar tijd bijvoorbeeld. Streng zijn, consequent zijn, boos worden, meegaand zijn, andere tijden gaan werken, slaapkamer anders inrichten, noem maar op. Dit alles vaak naast een drukke baan, waarin ze het beste van zichzelf eisen en dan proberen ze ook nog sport, hobby’s en vriendschappen bij te houden.
Daarbij zijn mijn klanten ook nog eens zeer bewuste ouders. Dat is een mooie eigenschap, echter ook wel meer dan eens een eigenschap die tegen je werkt. Zoals een moeder mij vorige week nog vertelde: “en dat verlies ik mijn geduld, echt zo erg, ik ben mij ervan bewust en toch gebeurt het. Dan voel ik mij zo rot vervolgens. Ik doe zo mijn best, maar het helpt niet, ik kan mijn eigen kind niet helpen. Wat ik ook doe en wat ik ook probeer, het is gewoon nooit goed genoeg.” En vervolgens zit zij dus met een groot schuldgevoel. Ook al niet helpend…
Je gunt je kind zichzelf te zijn
Aan je best doen ligt het dus niet. Nadat ouders bij mij hun verhaal hebben verteld gaan we aan de slag. Ik nodig ze o.a. om het gezin, zoals zij het zelf ervaren weer te geven. Ik richt mij hierbij vooral op de beleving van de ouders. Door ouders uit te nodigen daar te gaan staan, zijn en voelen, gebeurt er iets. Dat ‘iets’ is voor hen voelbaar. Het ‘iets’ dat zij ervaren door het gedrag van hun kind wat zij lastig vinden, dat gaat niet alleen over het kind. Het raakt aan een eigen, soms verborgen stuk. En juist dat mag heel bewust ervaren worden. Juist even niet over denken, je hoeft niets te doen, alleen voelen. Een diepe zucht… tranen, boosheid of iets anders het mag er allemaal zijn. Dat ‘iets’ bewust mogen ervaren brengt vervolgens ruimte. Ruimte voor inzicht, verbinding… Ruimte om jezelf te mogen zijn. Want als dat lukt, niet je best hoeven doen, veel in je hoofd zijn, maar er écht mogen zijn, dan geef je je kind ook toestemming om datzelfde te doen. Zichzelf te zijn. En dat is nu juist wat jij je kind zo graag gunt….
Wat kun je doen?
Tegen het einde van een sessie stellen ouders mij vaak de vraag: en wat kunnen wij nog meer dóen? Mijn antwoorden zijn eigenlijk allemaal hetzelfde: minder doen, meer zijn. Grappig hoe ouders vaak een beetje verbaasd zijn wanneer ik ze weer spreek. Dat ze voor hun gevoel niet heel veel hebben gedaan en toch verandering merken.
Zoals een ouder vertelde: “ik wist dat ik het bij mijzelf mocht zoeken, maar dacht echt heel veel in handelen. Dat ik het gewoon echt niet goed aanpakte, te onrustig was in het contact naar onze zoon. Ik was mij zeker niet bewust van het feit dat mijn kind mijn deels onbewuste, onverwerkte verdriet kon voelen. Dat dat nog zo aanwezig was in mij. Ik heb er nog niet veel mee gedaan zelf, maar alleen die sessie bij jou heeft er al voor gezorgd dat onze zoon echt veel rustiger is. Alsof hij het weet. Nou ja, voelt natuurlijk.”
Is het dan zo simpel?
Tja, klinkt simpel toch? Minder doen en vooral minder denken, meer zijn en mogen voelen. Nu juist eens bewust mogen voelen, waarnemen wat er voelbaar is voor je kind. Waar de zogeheten ‘angel’ zit. Dit is inderdaad wat ik met ouders doe om tot de kern te komen, pas wanneer dit is aangeraakt ontstaat er ruimte. Als je al veel doet om je kind te helpen en het werkt niet, is nóg meer doen niet logisch. Anders waarnemen kan de sleutel zijn. In mijn aanpak staat voelen centraal. En zoals wel vaker met dingen die eigenlijk simpel lijken: het vraagt wel tijd en aandacht. Voelen is iets anders dan denken, en dat valt voor de meeste volwassenen nog niet mee. We willen zo graag met het hoofd begrijpen. Over de uitkomst zijn ouders dan ook vaak verbaasd. “Ik weet niet precies wát we hebben gedaan sinds de laatste sessie, maar er ís echt duidelijke verandering.” Natuurlijk vraagt de spiegelende aanpak even tijd en aandacht wanneer je dit vast wil houden, maar eenmaal kennis hiervan heb je echt een persoonlijke tool waar je vooral ook op de lange termijn verschil voor je gezin kunt maken.
Maar dan zit je nog met dat schuldgevoel
Want tja, als het dan best simpel is en een kwestie van voelen… Je kind als Spiegel…dan betekent dit dat het toch echt wel mijn eigen schuld is dat mijn kind niet slaapt. Is een logische reactie. Maar daar waar jij je niet bewust van bent, kun je daar schuld aan hebben? Of anders gezegd: verandering in aanbrengen? Ik geloof heel erg in je eigen antwoorden vinden, maar natuurlijk kun je dit niet alleen. We hebben allemaal een ander nodig om nieuwe inzichten op te doen, blinde vlekken te ontdekken, een spiegel voorgehouden te krijgen. Dat mag ik graag doen voor ouders die zélf verschil willen maken voor hun kinderen.
Ben je nieuwsgierig geworden naar deze andere en spiegelende kijk op het gedrag van kinderen? Welke verborgen boodschap er achter verscholen zit voor jou als ouder? En hoe je middels bewustwording en voelen je kind kunt helpen?
–> Voel je welkom op de lezing ‘Kind als Spiegel’ a.s. woensdag 9 november!
