Onzekerheid
Geplaatst door
Onzekerheid ervaren
Een dappere jongen van 8 jaar bij mij in de praktijk. Samen kijken we naar de familieleden die hij zojuist heeft neergelegd. Gekleurde matjes waarmee deze jongen iedereen een plekje heeft gegeven. Precies zoals het voor hem is. Er zijn zelfs over(over)grootouders neergelegd.
Bewonderend kijkt hij naar de plekken van zijn overgrootouders en begint hij te vertellen. “De oma van mama was het kindje van David en Judith. Ik ken hen niet. Zij waren joods en moesten weg in de oorlog. Ze hebben hun dochter weggebracht, die moest ‘onder de grond’ (onderduiken) en zij werden naar een kamp gebracht. Daar zijn ze doodgemaakt.”
Hij begint te wiebelen en kijkt naar beneden. “Ik wil er eigenlijk niets van weten. Ik vind het zo verdrietig wat er allemaal gebeurd is.”
Onzekerheid in het familiesysteem
Ik begeleid hem op passende wijze om hem te laten ervaren dat dit verdriet wel ervaren mag worden. Het is al zo lang ook onderdeel van hem. Het verdriet van wat daar in de oorlogsjaren gebeurd is met deze mooie mensen mag gevoeld worden, het ís al aanwezig in de familie.
Dan kijkt hij op: “ik ben eigenlijk ook heel nieuwsgierig. Ik wil wel veel weten van deze mensen en ook wel een beetje over de oorlog.” Samen spreken we over wat hij al wel weet, zijn moeder heeft hem al verteld over de ouders van haar oma. En over de herdenkingsdag waaraan ze als gezin hebben deelgenomen en ook hij een steentje heeft gelegd voor deze twee mensen. Zijn voorouders.
We praten over hoe moeilijk dat moet zijn geweest voor David en Judith. Afscheid nemen van je kind en niet weten of je elkaar terug ziet en ook afscheid nemen van je vader en moeder en niet weten of je elkaar terugziet. De oorlog was een onzekere, angstige periode. Het goed willen doen voor je kind, maar niet weten of je het juiste doet. Deze mensen hebben in angst en onzekerheid afscheid moeten nemen van elkaar. Daarbij hebben ze elkaar niet terug gezien. David en Judith zijn gestorven zonder te weten waar hun dochter was.
Voortleven
Samen kijken we naar het nu. Zijn plek in de familie en zijn banden. En hoe ook hij zich zo onzeker kan voelen. Over zichzelf. Over wat hij doet. Over school, of hij het wel goed doet. We zijn sterk verbonden met onze voorouders. Deze jongen ervaart hierin een sterke binding met David en Judith. Er is meer onzekerheid voelbaar in het systeem dan dat hem toebehoort.
We spreken over de mooie dingen die deze mensen hebben gedaan en hoe ze er toch voor hebben gezorgd dat ze voortleven. Via hun dochter die de oorlog wel overleefde, naar diens kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.
“Dat zou mooi zijn als ze dat wisten,” zegt hij. “Ik denk dat ze wel trots zouden zijn en het fijn zouden vinden om te weten dat het goed is gekomen met hun dochter.”
Ik vraag hem of hij ideeën heeft om dit te laten weten en ook wat te doen in het geheel. Hij wil wel een mooie edelsteen neerleggen op de plekken van David en Judith. En hen daarmee laten weten dat het goed is en de onzekerheid voorbij is.
Een diepe zucht bij mijn coachee.
Ik vraag hem om nog eens op zijn plek te staan. Te kijken en voelen. Hij staat er. Eerst nog een beetje onwennig, maar steeds sterker. Ik vraag hem hoe het voelt. Het voelt fijn…. Ik voel mij vooral heel blij!
