Zomaar een verhaal…
Geplaatst door
Een jongen is al een paar keer bij me geweest als we in deze sessie ingaan op hoe het nu met hem is. Hij heeft vele interesses en denkt veel en vooral diep. Vertelt graag over leuke dingen, feitjes en weetjes. Maar vandaag noemt hij de ‘ellende’ in de wereld. Is zeer geraakt door alle wreedheden die hij in de wereld ziet gebeuren, dat er zoveel oorlog is in de wereld.” Soms wil ik het gewoon niet weten” zegt hij. Heeft al een paar keer genoemd dat hij het ook écht niet over de oorlog wil hebben. Wiebelend en frunnikend. “De tweede wereldoorlog die ook in Nederland was”, vertelt hij. “Daar wil ik gewoon niet over praten.” Ik antwoord dat dat natuurlijk ok is. Ik stel wat andere vragen en eigenlijk slechts enkele ogenblikken later vertelt hij mij als vanzelf alsnog het verhaal, een verhaal wat zich afspeelde in de tijd van de tweede wereld oorlog.
Voelen dat er iets erg gaat gebeuren
“Het gaat over een jongen van mijn leeftijd. Hij leefde in de tweede wereldoorlog en snapte echt niets van de oorlog. Waarom zijn, doen mensen nu anders dan voor de oorlog? Hij snapt dat veel mensen bang zijn, maar begrijpt niet waarom mensen elkaar pijn doen. Andere kinderen van zijn leeftijd, kinderen uit de klas doen soms ook ineens anders. Niet eens tegen hem, maar wel naar anderen. Sommigen doen boos, van anderen voelt hij dat ze bang zijn. Niemand die het echt zegt maar het is er ‘ineens’. De jongen is heel bang. Alsof hij voelt dat er iets heel ergs gaat gebeuren. Er gaat ook echt iets heel erg gebeuren. Hij voelt dat. Iedereen in het gezin probeert hem gerust te stellen, zeggen dat het wel goed komt maar dat gelooft hij niet…. Hier stopt hij even met vertellen. Een diepe zucht en dan gaat hij verder: Dan op een dag wordt zijn vader meegenomen door een soort politie agenten. Zij doen lelijk tegen zijn vader. Zijn vader blijft netjes en gaat gewoon met de agenten mee, zegt tegen de kinderen dat het wel goed komt. De jongen voelt zich heel boos worden, ook bang en verdrietig maar vooral heel boos. Hij zou wat willen doen. Hij voelde al dat dit ging gebeuren. Zie je nou wel….hij zijn vader nog lang in de ogen kijken maar weet niets te zeggen. Veel tijd om na te denken is er niet, want wij worden later door andere mensen meegenomen. De jongen gaat bij andere mensen gaat wonen om zich te verstoppen. Onderduiken. Maar dat wist hij helemaal niet van te voren. Hij kent de mensen waarbij hij nu woont ook helemaal niet. Hij maakt zich veel zorgen over zijn ouders.
Het is maar een verhaal
Na dit stuk stop hij. Kijkt naar beneden en zegt, `maar het is natuurlijk maar een verhaal`. Toch vraag ik: hoe zou het verder gegaan zijn? We weten nu immers dat de oorlog voorbij is gegaan. Hij vertelt me dat het leven van de jongen verwoest is. Hij vindt na de oorlog zijn moeder en broertje terug. Maar niet zijn vader. Zijn vader is er niet meer. Iedereen viert feest omdat de oorlog voorbij is. Maar hij kan geen feest vieren. Er zal voor hem nooit meer feest zijn. De oorlog heeft hem verandert. Hoe kan hij nou net doen alsof er niets aan de hand is?
Samen bedenken we wat de jongen nog tegen zijn vader had willen zeggen. Wat had hij hem willen laten weten? En ook: wat zou je die jongen nog willen laten weten? We praten over hoe het voor zo’n jongen zou zijn als je de rest van je leven verdrietig blijft. Dan is de oorlog eigenlijk nooit over gegaan…
Ruimte maken
Samen kijken we hoe je ruimte maakt voor leuke dingen. Dat emoties als angst en verdriet soms zoveel ruimte innemen. Zeker wanneer ze nooit hardop worden verteld. Zoals bij deze jongen in de oorlog. Hij kon niet meer blij zijn. Er werd heel veel niet hardop gezegd tijdens, maar ook niet na de oorlog. Nu gaat dat beter, de tijd is anders. En we praten over hoe het nu is. Voor hem. In dit leven… Dat is een ander leven.
Zomaar een verhaal….Een verhaal over oorlog waar we het niet meer over wilden hebben. Toch mocht het verhaal vertelt worden. Het was een belangrijk verhaal voor de jongen die nu in vrijheid leeft.
