Ieder kind wil verbinding

Wij willen het beste voor onze kinderen.

Juist niet de pijn die wij hebben ervaren als kind, we willen hen behoeden voor datgene dat ons het meest pijn heeft gedaan.
Voor mij een moeder die heel graag wil dat haar zoon zich zekerder kan voelen over zichzelf. Daarnaast zegt ze: ‘het is soms zo lastig om echt contact met hem te hebben. Ik voel mij verbonden maar kan het niet echt uiten naar hem. En als ik dat probeer dan neemt hij afstand. Dat doet nog het meest pijn. Ik voel mij afgewezen.’

Terugkijken om verder te kunnen gaan

Samen kijken we naar het gezin dat zij nu heeft. Hoe beleeft zij dit, welke positie geef je ieder? De volgende stap is dat we kijken welke blauwdruk moeder nog aan het leven is. Het is mijn uitgangspunt dat dat wat moeder zo raakt, de afwijzing die zij voelt dat dit afwijzing is die zij kent. Ergens wijst zij als het ware zichzelf nog af. Kinderen zijn feilloze spiegels, dit komen we niet tegen wanneer het geen lading meer zou hebben.
Om erachter te komen waar deze afwijzing vandaan komt kijken we naar haar gezin van herkomst. Wanneer ik haar vraag om een beeld te creëren van dit gezin, geeft zij zichzelf een plek tussen de ouders in. Broertjes en zusjes eromheen. Het is zwaar voor haar om dit zo te doen en daarbij alle gevoelens van toen weer te ervaren. Het voelt druk vertelt ze, en zeer vermoeiend.

Een nieuwe positie innemen

We komen op een stuk uit haar kindertijd. Zij heeft er (onbewust) als kind voor gekozen een plek tussen haar ouders in te nemen. Dit kan allerlei redenen hebben. Echter feit is dat dit geen kindplek is. Een ouderpositie innemen, bemiddelen tussen beide ouders, geven, zorgen en regelen is vermoeiend. Daarnaast is het vanuit deze positie lastig te ontvangen. Onvoorwaardelijke liefde te ervaren en kind te zijn.

Wat we met dit beeld bereiken is dat moeder herkent dat zij dit eigenlijk nog steeds doet. In haar werk, in de familie, en ook in haar huidig gezin met eigen kinderen. Ze stapt er tussenin. Het is lastig voor haar om de daadwerkelijke plek in te nemen. En om op die manier ook leiding te nemen.

Erkenning

Na de bewustwording, het voelen komt er ruimte. Samen werken we eraan dat het meisje dat zij ooit was nu als volwassene weg mag halen uit die positie. Met liefde en respect. Want het kind dat zij ooit was wilde maar één ding. Zich geborgen voelen, geliefd en erkend voelen. Verbinding voelen met de mensen waar je afhankelijk van bent. Het leek toen de beste ‘oplossing’ om tussen de ouders te gaan staan en mee te helpen om die verbinding het beste te kunnen voelen.

Als volwassene is het lastig deze erkenning alsnog te ontvangen van onze echte ouders. Hun taak zit erop. Zij hebben gedaan wat zij konden. Echter vaak ga je als volwassene nog steeds opzoek naar dat wat je hebt gemist. In andere relaties die je aangaat. Je stapt vaak als vanzelf weer in dezelfde rol, leeft het patroon dat je kent. Om dit te doorbreken is het van belang dat de behoefte van het kind dat je ooit was erkenning krijgt. En er is er nu maar één die dit kan geven. Dat ben jijzelf.
Het lijkt lastiger dan dat het is. Met bewustwording, erkennen, voelen en ervaren maak je al heel veel ruimte voor het verlangen dat er leeft in jou. Voorbij de pijn zit er namelijk ook zoveel kracht en hele eigen talenten die ondergesneeuwd raakten op het moment dat jij niet volledig je eigen rechtmatige plek in kon nemen en jezelf kon zijn. Daarnaast mag je nog leren om dan daadwerkelijk die nieuwe positie in te nemen. Dat is dan nog nieuw en soms onwennig.

Kadootjes!

Deze moeder heeft het kinddeel van toen uit die bemiddelende positie weten te halen. Ze neemt het mee in zichzelf. Wat haar verrast is dat het haar juist, die zachtheid naar zichzelf, erkenning voor de gevoelens van toen, juist nog meer de plek als moeder in kan nemen. De volwassene die ze nu is. Ze zegt zo mooi: ‘ alles waar ik mijn kind voor wilde behoeden mag er juist zijn. Ik mocht het eerst omarmen.’ Nu zij er meer helemaal mag zijn van zichzelf accepteert haar zoon dit ook. Met als mooiste cadeau de heerlijke knuffels die ze nu ‘zomaar’ van hem krijgt. Ze zegt: ‘ ik merk nu ook meteen het verschil. Wanneer ik veel in mijn hoofd zit en streng ben voor mijzelf wil ik juist die verbinding voelen. Maar dan kom ik als het ware iets halen bij mijn zoon. Dat wijst hij af en dat is eigenlijk ook heel goed. Wanneer ik wel kan voelen en in verbinding kan zijn met alles wat er leeft in mij krijg ik die onbetaalbare kadootjes als dikke knuffels die ik door mijn hele lijf kan voelen.’

Ieder kind wil verbinding, ook het kind dat nog in ons leeft!

Help je kind GevoeligSterk – GRATIS Werkboek

Samen genieten van een Rijk Gezinsleven!