Hoe gaat het bij jou? 

Hoe loopt het thuis met de kids? 

Ik merk dat ik het schoolwerk thuis als best wel DRUK ervaar. En… ik ben ook een mens (gelukkig maar 😉 sta ik ook af en geïrriteerd uitspraken naar mijn kinderen te zenden waarvan ik achteraf echt spijt heb. Terwijl ik mij die dag nog wel écht had voorgenomen ZENN te blijven.

Schoolwerk, thuiswerk, huishouden, omzet blijven generen, heppie de peppie papa en mama blijven voor de kids.. er MOET ook wel veel? 

RUIMTE maakt mogelijk

Heb je er wel eens bij stilgestaan dat wanneer je kind een ‘vrije’ dag heeft en er helemaal niet zoveel moet er van alles gedaan wordt? Bouwen, spelen, vriendjes bij elkaar brengen, spelletjes verzinnen, tekenen, schrijven kleuren wat dan ook.. RUIMTE en er is van alles mogelijk.

Maar wanneer je kind zijn werkboekje opendoet en de lessen ziet en het werk dat gemaakt MOET worden dan is het ineens anders. Kan het wel uuuuren duren voordat hij/ zij die ene som afheeft, laat zich afleiden en krijgt maar weinig gedaan. 

En hoe zit dat bij jou?

Eerlijk is eerlijk: hoe gemotiveerd wordt je zelf van iedere dag dezelfde laptop, werkplek, standaard opdrachten? Heb je zelf wel eens last van uitstelgedrag? Baal je dat je niet meer gedaan krijgt? Focus ver te zoeken of sla jij je er wel doorheen met een ‘het moet nu eenmaal’ gedachte? 

Krijg jij ook meer energie van ruimte? Van spelen, mogen ontdekken? Beetje klussen, sporten, vrienden bezoeken of naar buiten? 

Deze week besefte ik mij al afvinkend van de lesplanningen van de kids dat zij al zo jong dat hele MOET gebeuren ervaren, maar dat de echte DRUK bij ons vandaan komt. Want stiekem gebruik ik de hele dag door heel vaak het woordje MOET naar hen, terwijl daar zelf nou ook niet echt lekker op ga wanneer een ander dit naar mij staat te roepen…

Ik besefte mij dat wanneer ik zag dat mijn kind er even doorheen zat en speelruimte nodig had toch even die gedachte was, maar eigenlijk MOET je wel rekenen afmaken. 

Het MOET programma

Wie vindt het echt erg dat het werk niet af is? Zij of ik? 
IN mij was er een stukje – een heel braaf meisje – dat ook altijd hard zat te werken in de klas (op die leeftijd dan 😉 wat het super spannend vindt om het MOETEN los te laten en te kiezen voor ruimte.

Wanneer ik echt vind dat mijn kind ruimte verdient en weet dat ik deze haar volledig mag gunnen, haar het gevoel van vertrouwen wil laten ervaren omdat ik weet dat zij al HEEL is en niet een soort leeg vat dat maar gevuld MOET worden dan mag ik aanspraak maken op mijn gevoel van vertrouwen.

Dat betekent voelen dat die MOET behoorlijk sterk in mij geprogrammeerd is. Erkennen dat dit verbonden is aan angst. En alles wat daarbij niet gezien is, maar waar ik als kind wel behoefte aan had. Nu ben ik de volwassene en mag ik andere keuzes maken.

Nu mag ik verantwoordelijkheid nemen ook al is er een heel MOET programma. Wanneer ik kies voor liefde is er ruimte, vertrouwen, verbinding en zie en voel in de innerlijke motivatie in mijn kind om te leren.

Kinderen kunnen wanneer zij de ruimte van ons krijgen nog wel spelen, de vraag is: durven WIJ de ruimte te nemen om te spelen? 

Praktisch: misschien ook iets waar jij iets mee kunt, aangezien ik meer uit de MOET (brave meisjes) programmering wenst te stappen. Ik let er deze week bewust op hoe vaak ik het woord MOET eigenlijk gebruik. En voor welke woorden ik dit al kan vervangen. Niet dat MOET niet mag 😉 hoe wil ik m inzetten? Welke ruimte geeft dit? Waar durf ik ruimte te pakken? Wat brengt het mij en hoe is het effect voor de kinderen? 

Ben benieuwd naar je reactie op mijn schrijven. 
Wil je een keertje (vrijblijvend) sparren? Geen tips (je weet best wel hoe het allemaal MOET!) maar open gesprek over de spiegel naar jezelf en hoe jij een omkering van patronen aan kunt gaan..

Laat het mij weten! 

Naast het thuiswerken met de kinderen maak ik namelijk graag RUIMTE 

Help je kind GevoeligSterk – GRATIS Werkboek

Samen genieten van een Rijk Gezinsleven!