Schitterend!
Geplaatst door
Ergens op internet kwam ik vorige week de spreuk ‘ we kunnen niet van alle kinderen sterren maken, maar we kunnen ze wel op eigenwijze laten schitteren!’ tegen.
Ooit vond ik dit een prachtige spreuk. Als leerkracht was ik vooral bezig om zoveel mogelijk uit de kinderen te halen. Ze konden zoveel en zoveel moois alleen het kwam er niet altijd uit. Dus gingen we op zoek naar manieren, andere lesmethoden en allerlei andere acties om toch zoveel mogelijk vooruitgang te boeken. Hard werken, maar al was er maar een beetje vooruitgang gaf dat veel voldoening.
Tegenwoordig lees heb ik daar toch wat andere overdenkingen bij. Want, wat als we nu eens zouden stoppen met het idee dat “Wij” iets van kinderen zouden moeten máken?
Wat als we kinderen laten meer laten Zijn. Gewoon zoals ze zijn. Niet steeds verbeterpunten zien, dingen die ze nog zouden moeten leren. Of weten dat ze iets kunnen, dus dat moeten ze toch laten zien? Waarom zijn wij zo ‘hard’ bezig met beter willen maken, beter willen zijn, je best doen? Het creëert namelijk een gevoel van onvrede. Het is namelijk nooit af, nooit goed genoeg. Ja, ontwikkeling is een altijd voortdurende beweging. Vooral kinderen hebben het (letterlijk) nodig om te bewegen om zich verder te ont-wikkelen. Niet omdat iets er nog niets was. Niet omdat ze nog iets van zichzelf moeten laten zien. Nee, omdat alles er al is. Omdat ze alles al zíjn. Zo mooi, puur en fantastisch zoals ze zijn. En vooral alles is een tijd. Het is maar net wat wij zien in het kind. Maar het kind is al af. Is al een ster. Schitterend vanaf het moment dat het er was. Of wellicht zelfs al lang voordat het hier was…
Ergens hebben wij volwassenen het idee gekregen dat we iets van kinderen moeten máken.
Zeg eens eerlijk: voel jij jezelf heel? Mooi zoals je bent? Precies goed zoals je bent? Heb je vertrouwen in jezelf? Vertrouwen dat alles gaat zoals het moet gaan en sta je vol verwondering in het leven? Geniet je van het nu? Of heb je zorgen over later? Heb je het idee dat je nog meer of beter kan? Waar en wanneer zou je toch dat idee hebben gekregen? Wellicht in je kindertijd….?
Wat als wij grote mensen meer bewust bezig zijn met onze eigen ontwikkeling (of onzekerheden) i.p.v. onze kinderen willen laten ‘schitteren’. Wat als we vanuit balans en vertrouwen in onszelf onze kinderen aandacht, stabiliteit en vertrouwen kunnen bieden? Omdat we zelf voelen dat we heel zijn. Onze kinderen als heel zien. Wat als we met Zijn de beste versie van onszelf zijn, zonder dat er iets anders of beter ‘moet’. Wellicht geven we daarmee ook onze kinderen de ruimte om te Zijn. Voor mij is dát een ‘schitterend’ idee! ” “Schitter je mee?”
